จาก Facebook ภู ภูเพยีย
เพิ่งอ่านเรื่องสั้นทั้ง ๑๒ เรื่องในหนังสือชื่อ ‘ความโดดเดี่ยวของนักวิ่งระยะไกล’ ของ
วิกรานต์ ปอแก้ว จบ
ยอมรับว่าตอนสั่งซื้อนั้นเพราะชื่อหนังสือโดยเข้าใจผิดคิดว่าเขาเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับการวิ่งระยะไกล อยากรู้ว่าเขาคิดอะไรระหว่างนั้น มีอะไรน่าสนใจหรืออะไรที่ทำให้เขาอยากวิ่ง แต่เมื่ออ่านทุกเรื่องแล้วกลับชอบเรื่องสั้นที่เขาเขียนเกือบทุกเรื่อง แม้จะมีกลิ่นการเมืองแฝงอยู่เต็มๆ สองเรื่อง ก็อ่านได้ไม่รำคาญ ส่วนเรื่องอื่นๆ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความรัก (ชอบเรื่อง หลุมดำกลางจักรวาล / Lost Stars ) พูดถึงความหวังในสังคม ฉันเศร้ากับเรื่อง ดวงวิญญาณสูญสลาย ซึ่งเป็นเรื่องการยอมรับในเพศสภาพ บางคนยอมรับได้ บางคนกลับไม่ จึงเกิดเรื่องเศร้าๆ อย่างไม่น่าจะเกิด
ส่วนเรื่องราวของการวิ่งระยะไกลนั้น เอ่ยพอเป็นทำเนาในเรื่องสั้นบางเรื่องใน บาดแผลชื่อความคิดถึง แต่ไม่ได้เน้นรายละเอียดความรู้สึกในการวิ่ง (ไม่ทราบว่าผู้เขียนวิ่งระยะไกลหรือเปล่า) อ่านจนจบก็เข้าใจว่าทำไมถึงใช้ชื่อหนังสือชื่อนี้ ทั้งที่ไม่ได้เป็นชื่อเรื่องสั้นเรื่องใดในเล่มเลย เพียงแต่เปรียบเทียบการอ่านก่อนมาเขียนนั้นเริ่มต้นอย่างไร ก้าวผ่านความยากลำบากเพียงลำพังบนเส้นทางการเขียน จะมีช่วงสุดท้ายของระยะทางที่ต้องต่อสู้ผสมกับต้นทุนที่มีและความกล้าแกร่งของจิตใจที่จะฟันฝ่าตามลำพัง ยิ่งเหนื่อยยิ่งตระหนักถึงความรู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งขึ้น
แต่ที่ชอบมากที่สุดสำหรับเล่มนี้คือน้ำเสียงในการเล่าเรื่อง ภาษาเรียบง่าย อ่อนหวานแต่เศร้า เหมือนคลื่นสั่นไหวใต้ผิวน้ำอันเรียบสงบ สละสลวยด้วยถ้อยคำ สะเทือนอารมณ์
ขอบคุณค่ะ
Porcupine Books 