ผมรู้จักเพลงของ Rachael Yamagata ครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน เพลงจากอัลบัม Happenstance ทำให้ผมกับอึ้ง ด้วยเสียงร้องที่มีเอกลักษณ์ กล่าวคือมีท่วงทำนองหวานเศร้า แหบแต่ไม่ถึงกับแหบกระด้าง และเพลงในชุดแรกก็กระแทกหัวใจของผมจนสิ้น มันเหมาะกับอารมณ์ความรู้สึกของคนเหงา คนอกหัก คนที่ชอบประชดชีวิตให้กลายเป็นเรื่องตลก และผมก็ฟังเพลงของเธอมาเรื่อย จนกระทั่งได้ข่าวว่าเธอมาแสดงคอนเสิร์ตที่กรุงเทพฯ ในวันที่ 28 กุมภาพันธ์ 2556 แสดงที่หอแสดงเล็กศูนย์วัฒนธรรม
พื้นที่ของห้องแสดงหอเล็กเพียง 400 คน ในวันนั้นมีแฟนเพลงเข้าไปเกือบเต็ม และผมเชื่อว่าทุกคนเป็นแฟนเพลงที่รักเพลงของเธออย่างเต็มเปี่ยม การแสดงเริ่มด้วยเพลง Worn Me Down ซึ่งช่วยขยับท่วงทำนองให้เร้าใจ บนเวทีเธอมาพร้อมกับนักดนตรี 6 คน ต้องบอกว่าเป็นคอนเสิร์ตเล็กๆ ที่เปี่ยมล้นมาก พวกเขาไม่มีทีมงานส่วนตัว ทำทุกอย่างกันเอง
ราเชลทั้งร้อง เล่นกีตาร์โปร่ง และเปียโน ดูเหมือนว่าความสามารถของเธอและการแสดงบนเวทีเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเหมือน เพลงสุดท้าย เธอกับวงมายืนรวมกันหน้าเวที และร้องเพลงโดยไม่ผ่านไมค์ เมื่อเพลงจบคนดูลุกขึ้นยืนเพื่อปรบมือ
เมื่อจบการแสดง ราเชล ยังคงออกไปพบปะแฟนเพลงที่ต่อแถวเพื่อพูดคุย ขอลานเซ็น แม้แถวจะยาว และหอการแสดงเริ่มปิดแอร์ไล่ แต่เธอยังคงยืนแจกลายเซ็น พร้อมคุยกับทุกคนอย่างไม่เหนื่อย
Porcupine Books 
ใส่ความเห็น